Op zaterdag 4 mei vond om 19.45 uur de Dodenherdenking plaats bij het monument voor de monumentale kerk in Harkstede.
Veel inwoners van onze dorpen waren aanwezig om in verbondenheid met elkaar onze vrijheid te vieren. Tegelijkertijd werden wij erbij bepaald dat op veel plaatsen in de wereld oorlogen worden gevoerd. We herdachten de mensen die de bevrijding niet met ons konden meemaken. De mensen die in de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen, maar ook de mensen die in de jaren daarna het hoogste offer hebben gebracht bij vredesmissies.
Aan de herdenking werd meegewerkt door leerlingen van de basisscholen Driespan en de Ster. Zij plaatsten, samen met de spreker, de krans en bloemen bij het monument. Van beide scholen brachten leerlingen een zelf gemaakt gedicht ten gehore. Deze gedichten en tekstfragmenten worden hieronder integraal weergegeven.
Daarna werd de herdenkingsrede gehouden met veel aandacht voor de littekens die bij veel mensen aanwezig zijn als gevolg van alles wat ze hebben meegemaakt.
Na de herdenkingsrede zongen we gezamenlijk het Nederlands volkslied. Als afsluiting van de plechtigheid was er klokgelui.
Bij het verlaten van het terrein liepen de aanwezigen langs het monument.
Na de plechtigheid was er gelegenheid na te praten in De Graankorrel.
Gedichten en tekstfragmenten
Bevrijding
Op 5 mei 1945 werd Nederland bevrijd,
einde van 5 jaar oorlogstijd.
Einde van angst, honger en pijn,
Nederland kon weer een vrij land zijn.
Daarom vieren we ieder jaar op die dag feest,
de één heel enthousiast,
de ander heel bedeesd.
Maar op 4 mei staan we eerst stil bij hen, die zijn gesneuveld in de strijd,
ieder gezin was wel een man, zoon of geliefde kwijt,
vele gezinnen verscheurd van verdriet,
wachtend op een teken van leven, maar die kwam niet.
Gedenken doen we ieder jaar weer,
Want oorlogen komen er steeds maar weer.
Omdat men nooit vergeten mag,
4 mei blijft een belangrijke dag.
Gedicht 4 mei
Lang of kort geleden
We mogen niet vergeten
Dat er in de oorlog veel mensen zijn gestorven
Door mensen waarvan het hart is bedorven.
We zouden aan iedereen liefde moeten schenken
Ook als ze iets anders denken
Als ze geloven in andere goden
Is dat geen reden om voor hun het licht te doven.
Wat ik wil zeggen is: dik dun, groot of klein
Laten we met zijn allen verdraagzaam zijn.
Gedicht van Teun
We kijken naar de serie “13 in de oorlog” in de klas,
Daarin zien we hoe het voor de kinderen in de oorlog was.
Er worden zomaar mensen op straat opgepakt en meegenomen,
alleen daar al bij zijn veel mensen omgekomen.
Mensen die langs lopen moeten zwijgen.
Die lichamen laten ze liggen, om mee te dreigen.
Ik vind het heel naar om daar over na te denken.
Maar het is heel belangrijk om het steeds te blijven herdenken.
Er zijn gelukkig ook mensen in het verzet gegaan,
een groep die tegen de Duitsers is en die zijn een groot risico aangegaan.
Duitsland heeft in totaal 9 landen bezeten.
Dat is te veel om niet te vergeten.
De joden en mensen die op hetzelfde geslacht vallen worden afgevoerd met treinen.
En die zullen nooit meer verschijnen.
Van de Duitsers moeten de mannen hard werken.
In de hoop om het leger te versterken.
De zwakkere worden gelijk naar de gaskamers gebracht en vergast.
Dat al die mensen worden vermoord noem je de “holocaust“.
Het heeft veel indruk op mij gemaakt wat de Duitsers in de oorlog hebben gedaan.
En ik ben blij dat dit de geschiedenisboeken is ingegaan.
Laten we stil zijn
Laten we stil zijn op deze dag.
Stil.
Zo stil als voor een storm.
Slechts twee minuten van je tijd.
Laten we stil zijn met groot ontzag.
Stil.
Voor hen die vielen voor onze vrijheid.
Verhaal van Mirjam
Verdriet en geluk in de oorlog
Ik ben Mirjam Schuur en ga jullie een verhaal vertellen over mijn familie.
In de winter aan het einde van de tweede wereldoorlog was er in het westen van Nederland veel te weinig voedsel. Deze winter wordt daarom de Hongerwinter genoemd. Meer dan twintig duizend mensen gingen dood door honger en kou.
Tijdens hongertochten fietsten of liepen veel mensen naar het noorden of oosten van Nederland, om daar aan eten te komen. Zo is er ook een groep uit Scheveningen in Harkstede terecht gekomen.
Mijn achtertante, Lena die toen twintig jaar oud, was – samen met haar broer – één van hen. Het was een gevaarlijke en koude tocht en na 250 kilometer waren hun voeten zo kapot dat een dokter ze moest verbinden. Het duurde maanden voordat ze weer op krachten waren gekomen.
Tante Lena bleef in Harkstede en trouwde met Rieks Stel. Ze hebben jaren in de molen gewoond.
Toen mijn oma Diny ook uit Scheveningen haar familie bezocht in Harkstede, heeft ze mijn opa – Wieger Schuur – ontmoet. Wieger en Diny kregen drie zoons Harold, Norbert en mijn vader Frank .
Alle foto’s van de herdenking zijn gebundeld in een online fotoalbum.