Op vrijdag 14 juni werd het gerestaureerde Roemtepeerd feestelijk onthuld. Het programma begon om 15.00 uur bij de kruising van de Vijverlaan en de Dorpshuisweg in Harkstede en duurde ongeveer tot 17.30 uur.
Sprekers waren wethouder Annemiek Hoesen en Iris Depassé, dochter van de in 2021 overleden kunstenaar. Na de onthulling kregen kinderen de gelegenheid hun project Roemtepeerd toe te lichten en kon men genieten van een aantal leuke workshops van het KIELZOG, een ijsje en wat te drinken.
De toespraak van Iris Depassé, in de vorm van een persoonlijk verhaal over het paard:
Roemtepeerd
Door Iris bij onthulling gerepareerd paard van Jef in Harkstede
14 juni 2024
Het is 25 augustus 1977, de dag dat ik negen ben geworden. De kamer hangt vol slingers en voor me staat een kado. Ik lik de restjes zelfgemaakte appeltaart van mijn vingers, veeg ze af aan mijn jurk, om daarna voorzichtig het papier los te maken. Wij bewaren de inpakpapiertjes altijd voor nieuwe kado’s. Een kartonnen doos, 6 flessen Dreft. Dat is vast niet wat erin zit. Ik open de doos: proppen oude kranten en dan, als ik die weghaal: een paard!!! Een paard van gips, gemaakt door mijn vader! Dit is echt het allermooiste kado dat ik ooit gekregen heb.
Wat een mooi, lief paard. Oortjes parmantig omhoog, het hoofd naar voren, de borst vooruit. Ze staat stevig op haar sokkel. In alle rust staat ze daar gewoon te zijn. Er te zijn voor mij. Ik aai mijn paard over haar manen, over haar rug en dan via dat kuiltje omhoog naar de billen. Wat voelt dat fijn. Precies die vorm die ik ook altijd teken als ik een paard maak.
Want ik weet hoe je een paard moet tekenen. Dat heb ik van Sanna geleerd, mijn vriendinnetje. Die kan het heel goed. Sanna en ik hebben een manege, op het grasveld naast het huis van haar opa en oma. Zij staat aan de kant en geeft instructies: Bij A van hand veranderen. Mijn benen zijn de benen van het paard, ik til mijn knieën hoog op als we dressuur doen. Mijn bovenlichaam is de ruiter. Van stap, naar draf, naar galop. En nu heb ik mijn eigen paard!
Ik vraag of ik het aan Sanna mag laten zien. Natuurlijk mag dat. Sanna woont in het blok naast ons, ook aan het eind van de rij op de hoek. We hebben dezelfde kamer als slaapkamer. Ik pak mijn paard onder haar buik op mijn rechterarm en druk het stevig tegen mijn lijf. Wat ben ik trots en blij als ik met mijn paard naar Sanna loop. In mijn fantasie zit ik op mijn paard. En daar ergens gaat het mis. Ik let niet goed op en struikel bij de stoeprand en daar valt mijn paard. In vele stukken. Nee!!!!
In shock kijk ik naar de brokstukken. Er is geen paard meer over. Ik pak de twee grootste stukken en ren naar huis om te vertellen wat er gebeurd is. Tranen met tuiten en diepe halen. Mijn vader gaat mee om alle brokken op te rapen en in een zak te doen. Ik ben zo verdrietig. Weg is mijn paard. Mijn paard is dood. Uit elkaar gevallen.
Pas nu, nu ik 55 ben en er in Harkstede een beeld van mijn vader, dat als twee druppels lijkt op het beeldje dat hij toen voor mij maakte, in brokken is, vraag ik me af hoe het eigenlijk voor hem was. Was hij ook verdrietig? Baalde hij ervan? Mijn moeder weet het niet. “Hij liet er in ieder geval niets van merken”, zei ze.
Wat zou hij er nu van vinden? Van dit beeld hier in Harkstede, dat zo zwaar beschadigd raakte, in brokken uiteen viel. Mijn vader overleed op 22 december 2021. Ook hij werd van zijn sokkel geblazen, de ziekte zat in zijn lijf, zijn botten waren broos en hij brak zijn heup. Hij had er vrede mee.
Ik denk dat hij het gewoon had geaccepteerd, als hij had gehoord dat zijn beeld vernield was. Natuurlijk spijtig, zonde, jammer. Maar ja, zo is het leven, er zijn dingen die komen en dingen die gaan.
Maar ik weet zeker dat het hem bijzonder goed gedaan zou hebben, als hij zou horen dat zijn beeld geliefd was en dat de gemeente zijn beeld graag wilde restaureren, om zo ook een statement te maken. Te laten zien dat kunst waarde heeft, te laten zien dat zijn beeld de moeite waard is om te restaureren.
Wij zijn als familie blij met deze liefdevolle beslissing en we vonden het een mooi idee dat de reparaties zichtbaar gemaakt zouden worden, door de breuklijnen met goud te vullen, als een zichtbare herinnering aan dat wat er is gebeurd.
En zo leeft mijn vader voort, in dit beeld en in alle beelden die hij maakte. En voor mij in het bijzonder in het bronzen paardje dat nu op mijn vensterbank staat. Ik kreeg het toen ik op mijzelf ging wonen. Een onbreekbare versie van het paardje dat ik in mijn jeugd brak. Zij kijkt fier vooruit. Voor mij een symbool voor hoe het idee blijft voortleven, ook als de vorm vernietigd is. Het idee kan in een nieuwe vorm herrijzen.
Ik wens dat dit gerestaureerde beeld deze troost ook kan bieden aan een ieder die dit beeld ziet. Ik hoop dat het je herinnert aan de kwetsbaarheid van het leven, aan de kracht van kunst en aan de mogelijkheid om los te laten en opnieuw vorm te geven.
In de media is volop aandacht besteed aan de onthulling van het Roemtepeerd:
- Dagblad van het Noorden
Opgeknapt en onthuld met een gouden strik. ‘Roemtepeerd’ in Harkstede weer terug op zijn plek - De Regiokrant
Roemtepeerd na restauratie feestelijk onthuld in Harkstede - Middengroningennieuws.nl
Roemtepeerd Harkstede in ere hersteld
Onze foto’s van het evenement zijn gebundeld in een online fotoalbum en zijn ook te bekijken als video/diashow.